Rond 1900 staat in Wenen en Parijs de wereld op zijn kop. Het einde van de 19e eeuw luidt het begin van een nieuw tijdperk in. Ontwikkelingen in de wetenschap, technologie en de politiek brengen oude zekerheden aan het wankelen en openen nieuwe perspectieven. Het verleden botst met het heden en de ideeën van bijvoorbeeld Darwin en Freud druisen in tegen de bestaande orde. De bourgeoisie en de avant-garde staan lijnrecht tegenover elkaar.
 
Ook in de kunsten komt een enorme vernieuwingsdrang aan het licht. In rap tempo ontstaan nieuwe stijlen, stromingen en kunstvormen. Het fin de siècle is de tijd waarin impressionisme en jugendstil hoogtijdagen beleven, cinematografie en fotografie opkomen en kunst losgezongen raakt van de noodzaak nuttig te zijn. De veranderingen in de liedkunst zijn hoorbaar in de liederen van Mahler en Strauss die tot de laatromantiek worden gerekend, terwijl Schönberg met zijn werken een nieuw tijdperk inluidt: schurend, confronterend en spannend.
 
Dicht bij huis wordt het fin de siècle hoorbaar in de werken van Alphons Diepenbrock (1862 – 1921), die ongeveer vijftig liederen componeerde. Zijn voorkeur voor vocale muziek was in die tijd voor Nederland volkomen ongewoon en ook zijn tekstkeuze is opmerkelijk te noemen. Ter ere van Diepenbrocks honderdste sterfdag is er tijdens het vijfde Internationaal Lied Festival Zeist bijzondere aandacht voor zijn werk, naast dat van de componisten Fauré, Wolf, Mahler, Strauss, Rachmaninov, Debussy, Schönberg en Berg. Dichters van wie de werken tijdens die festival centraal staan zijn Rückert, Eichendorff, Verlaine en Baudelaire.